Obywatele RP podróżujący do Omanu zobowiązani są do posiadania wizy turystycznej. Należy o nią aplikować korzystając z rządowej strony internetowej evisa.rop.gov.om. Po założeniu profilu, uzupełnieniu go o wymagane dane osobowe i dokonaniu opłaty – 20 OMR, czyli około 175 złotych za 30-dniową wizę – wniosek będzie przesyłany do akceptacji. Jeżeli zostanie rozpatrzony pozytywnie, to dokument upoważniający do wjazdu na teren Omanu będzie przesłany drogą elektroniczną.

Wiza wielokrotnego wjazdu kosztuje 50 OMR, jest ważna jest przez rok i uprawnia do trzytygodniowych pobytów (okres pomiędzy wyjazdem a kolejnym wjazdem musi wynosić 3 tygodnie). Okres ważności paszportu podróżującego ubiegającego się o wizę jednokrotną nie może być krótszy niż 6 miesięcy, a w przypadku wizy wielokrotnej – jeden rok.

Biuro Podróży nie ponosi odpowiedzialności za nieotrzymanie wizy do krajów w którym odbywa się impreza turystyczna oraz krajów tranzytowych. Zdobycie wizy leży w 100% po stronie uczestników wyjazdu.

Przed udaniem się w podróż do Omanu zaleca się wykonanie szczepień ochronnych przeciwko błonicy, tężcowi i polio (ok. 150 zł), durowi brzusznemu (ok. 230 zł) oraz wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B (ok. 250 zł każda dawka szczepionki). Szczepienie przeciwko żółtej febrze nie jest bezwzględnie wymagane, natomiast może być konieczne, gdy wjeżdża się na teren Omanu z innego kraju afrykańskiego. Koszt szczepienia przeciwko żółtej febrze to ok. 200 zł (każda dawka szczepionki). Ryzyko zakażenia malarią jest bardzo małe. Zalecane profilaktyka to repelenty przeciwko owadom. Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

Napiwki w Omanie są mile widziane. Szczególnie należy o nich pamiętać zwiedzając miejsca turystyczne. Zwyczajowo napiwki wynoszą ok. 10 – 15 % wartości usługi.

Jedzenie w Omanie jest stosunkowo tanie, a ceny zbliżone są do polskich. Najtaniej jest na lokalnych bazarach i małych restauracyjkach, w tzw. coffee shopach. Za posiłek w takim lokalu zapłacicie ok. 1 – 1,5 OMR, czyli ok. 10 – 15 złotych, za świeży sok ok. 0,5 –1 OMR, czyli 5 – 10 zł.
Przykładowe ceny w sklepach: woda 1,5l – 0,2 OMR, piwo - 0,77 OMR, chleb – 0,38 OMR, herbata – 0,1 OMR, kawa – 0,2 OMR, cola 1,5 – OMR.

W Omanie jedzenie nie jest zbyt zróżnicowane, ale za to bardzo smaczne i przede wszystkim niedrogie. Dominuje tu kuchnia indyjska i pakistańska, a najbardziej popularnym daniem jest curry. Oprócz restauracji, dobrze i tanio można zjeść w tzw. coffee barach, będących małymi knajpkami, które zazwyczaj oferują kilka dań, w których specjalizuje się kucharz. Potrawy przygotowywane są głównie z ryb ( w tym z rekinów), drobiu i baraniny. Jako, że kraj jest muzułmański, jedzenie wieprzowiny jest tu zakazane. Potrawy są doprawiane hojniej niż zazwyczaj jest to spotykane w krajach arabskich. Słynne są omańskie słodycze – zwłaszcza półpłynna chałwa i kandyzowane daktyle.

Położenie przy szlakach handlowych zadecydowało o rozwoju terenów dzisiejszego Omanu. Tutejsze kadzidła cieszyły się zainteresowaniem handlarzy już w II tysiącleciu p.n.e. Wtedy Oman był znaczącym ośrodkiem, z najważniejszym miastem Irem. Irem, „miasto o pozłacanych kolumnach”, jest wspomniane w Biblii i w Koranie. Długo uważano je za miasto mityczne, aż odkryto jego ruiny na pustyni. Kraj był wciąż narażony na najazdy perskie i waśnie plemienne. Oman w VII wieku przyjął islam w wersji umiarkowanej, zwanej ibadytyzmem. 1508-1648 to lata okupacji portugalskiej. Portugalczycy założyli w tym okresie Maskat – obecną stolicę kraju. Z tego czasu wywodzi się wiele budynków w stylach zwanych europejskim czy później kolonialnym. Turcy osmańscy wygnali Portugalczyków, a sami ulegli plemionom jemeńskim. To od Jemeńczyków, przybyłych w roku 1741, wywodzi się panująca dziś w Omanie dynastia. Omańczyków od innych Arabów oddziela pustynia, dlatego kraj rozwijał się otwarty raczej na wpływy od strony morza – handlarzy, kupców, Europejczyków, podróżników i odkrywców. Oman, jako dwa osobne sułtanaty: omanu i Maskatu, był w XIX wieku zależny od Wielkiej Brytanii. Formalna niepodległość była poparta traktatami o wzajemnej przyjaźni i nieagresji. W roku 1951 Wielka Brytania oficjalnie poświadczyła jedność Omanu jako niepodległego, zjednoczonego państwa. Ostateczne zjednoczenie przez sułtana Kabus Ibn Saida nastąpiło w roku 1975. Od lat 50. XX wieku trwa eksploatacja złóż roponośnych, co przyczyniło się do rozwoju ekonomicznego państwa.

Oman leży w południowo-wschodniej części Półwyspu Arabskiego. Oman leżąc w Azji Południowo-Zachodniej należy do państw Bliskiego Wschodu. Od południa i od wschodu oblewają go wody Morza Arabskiego. Od północnego wschodu granicę stanowi Zatoka Omańska. Kraj jest wyżynny i górzysty. Wnętrze kraju zajmuje obszar nizinny, który zajmuje pustynia. Większość powierzchni kraju zajmują pustynie. Mimo, że Oman leży w obszarze klimatu zwrotnikowego, panuje tu klimat kontynentalny suchy. Temperatury są wysokie przez cały rok, od najzimniejszego stycznia (18-20 stopni) po najgorętszy sierpień (do 50 stopni na pustyni). Opady są niskie, jedynie na wybrzeżu od strony Oceanu Indyjskiego padają monsunowe deszcze. Przyczynia się to do rozwoju roślinności w tym rejonie. Tam rosną palmy kokosowe, podczas gdy na pozostałym obszarze kraju można spotkać jedynie akacje, orzechy, dęby. Świat zwierząt reprezentują udomowione wielbłądy dromadery, gazele, szakale i liczne gady. Oman to jedyny kraj bliskowschodni, gdzie troska o ochronę przyrody jest istotna.

Oman jest wyjątkowy pod wieloma względami. Od innych krajów Arabskich oddziela go pustynia, przez co tutejsza kultura rozwijała się w częściowej izolacji. Narodową religią jest islam, wyznawany przez około 86% mieszkańców. Wpływy islamskie są widoczne w każdym niemal aspekcie życia, takich jak na przykład kuchnia czy ubiór, ale także gościnność czy serdeczność. Te cechy Omańczycy bardzo u siebie cenią. Słynnym przedmiotem związanym z krajem jest handżar, czyli krótki, zakrzywiony sztylet. Pochwy sztyletów zazwyczaj są bogato zdobione rytymi ornamentami.
Chociaż Oman dąży do nowoczesności, wpływy zachodnie są tu raczej ograniczone. Turyści poza enklawami są zobowiązani do przestrzegania panujących tu zasad obyczajowych. Co ważne, sytuacja w kraju jest stabilna. Sułtan Kabus Ibn Saida, panujący od bezkrwawego przewrotu w roku 1970, przyczynił się do rozwoju i modernizacji kraju. Sułtan, urodzony w roku 1940, jest jednocześnie premierem i ministrem kilku resortów. W kraju nie ma parlamentu ani wyborów, ustrój to monarchia absolutna. Jednocześnie, tradycyjnie ubrane kobiety mogą prowadzić samochody, pracować, mają czynne i bierne prawo wyborcze, osiągają ministerialne stanowiska. Omańczycy są przyjaźni, otwarci na turystów. Gościnność stawiają sobie za punkt honoru.