Wiedza
-
Historia
Za odkrywców Mauritiusu uważa się Arabów, którzy przybyli na bezludną wtedy wyspę najprawdopodobniej w X wieku. Pierwsi osiedlili się tu kolonizatorzy holenderscy – w 1598 roku wylądowali w południowo-wschodniej zatoce znanej dzisiaj jako Grand Port. W 1710 roku Holendrzy opuścili Mauritius, by zostać wkrótce zastąpieni przez Francuzów, którzy także wylądowali w rejonie południowo-wschodniej zatoki. Rezydowali na Mauritiusie niemal sto lat. Już w XVIII wieku miasto służyło francuskim kolonizatorom za centrum polityczno-gospodarcze wyspy.
Na początku XIX wieku, po ciężkich bitwach, panowanie nad wyspą przejęli Brytyjczycy i nadali jej nazwę Mauritius, która z czasem stała się oficjalną i pozostała aktualna do dziś. W 1835 roku zostało zniesione niewolnictwo, co spowodowało migracje ludności w obrębie wyspy. Był to też okres napływu ludności z subkontynentu indyjskiego, która przybywała na Mauritius do pracy przy uprawach trzciny cukrowej.
Mauritius uzyskał niepodległość 12 marca 1968 roku w ramach brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Dużą rolę w budowaniu nowego, niezależnego państwa odegrał ówczesny premier, Seewoosagur Ramgoolam, który przyczynił się do szybkiego rozwoju gospodarczego i politycznego. Obecnie Mauritius jest państwem o stabilnym ustroju demokratycznym, w którym prawa człowieka są powszechnie respektowane. Bezpieczna sytuacja społeczno-polityczna pozwoliła na wprowadzenie zagranicznych inwestycji a także uzyskanie przez Mauritius jednego z najwyższych w całej Afryce dochodów przypadających na jednego mieszkańca.
-
Geografia
Mauritius składa się z kilku wysp, z największą o takiej samej nazwie, leżących na Oceanie Indyjskim. Największa wyspa ma powierzchnię 1865 km², zaś Rodrigues, która jest drugą pod względem wielkości ma tylko 109 km². Pozostałe wyspy to m.in. Agalega czy grupa wysepek znanych pod nazwą Cargados Carajos. Mauritius wchodzi w skład Archipelagu Maskarenów. Poprzez wody terytorialne państwo graniczy z Madagaskarem i Reunionem, od których oddalony jest kolejno o prawie 900 km i 160 km. Długość linii brzegowej wynosi 177 km. Wyspy są pochodzenia wulkanicznego, na Mauritiusie dominują tereny wyżynne. Najwyższym szczytem jest Piton de la Petite Riviere Noire wznoszący się na wysokość 828 m n.p.m.
Na wyspach panuje klimat zwrotnikowy wilgotny i bardzo często występują tutaj cyklony. Z powodu obfitych opadów deszczu sieć wód gruntowych jest dość gęsta z głównymi rzekami – Riviere des Creoles i Riviere du Rempart. Świat fauny i flory na Mauritiusie jest stosunkowo ubogi, głównie ze względu na działalność człowieka, ale też postępujące zmiany klimatyczne. Można spotkać tutaj gekony, żółwie czy flamingi.
-
Kultura i religia
Na Mauritiusie żyje obok siebie pięć głównych grup etnicznych: indo-maurytyjska (68%), kreolska (27%), sino-maurytyjska (3%), franko-maurytyjska (1%) oraz imigranci z Afryki Południowej (1%). Zdecydowaną większość stanowi grupa mająca swoje korzenie w Indiach składająca się potomków osób, które przenosiły się na Mauritius, aby podjąć pracę na plantacjach trzciny cukrowej, gdy oficjalnie zniesiono niewolnictwo.
Podział religijny ludności maurytyjskiej jest odzwierciedleniem mieszanki etnicznej społeczeństwa. Ponad połowa mieszkańców wyznaje hinduizm i niemal cała ta grupa ma korzenie indyjskie. Około 30% stanowią zdeklarowani katolicy, zaś mniej niż 20% - muzułmanie.
W muzyce i tańcu na Mauritiusie zdecydowanie dominuje gatunek zwany séga. Wywodzi się on z tradycji afrykańskich niewolników pracujących na uprawach trzciny cukrowej. Po długich godzinach niewolniczej pracy na plantacjach rodzimy taniec, muzyka, dźwięki bębnów przypominały przybyszom z kontynentalnej Afryki o wolnym życiu poza Mauritiusem.
Najważniejszym instrumentem dla tego gatunku muzyki jest oczywiście bęben służący do wybijania rytmu. Tradycyjnie nosi on nazwę ravanne i jest prostym, drewnianym instrumentem pokrytym skórą kozy. Podstawowe brzmienie ravanne było stopniowo wzbogacane o inne instrumenty, a także śpiew co spowodowało, że z czasem muzyka séga przeniosła się do sfery kultury popularnej. Nastąpiło to w latach 50. XX wieku za sprawą jednego ze słynniejszych kreolskich piosenkarzy, Ti-Frère.