Przy pobycie na Mauritiusie nie dłuższym niż trzy miesiące obywatele RP nie muszą starać się o uzyskanie wizy turystycznej czy pobytowej. Jedynym warunkiem wjazdu na teren kraju jest posiadanie paszportu ważnego jeszcze przez 6 miesięcy od pierwszego dnia wakacji na Mauritiusie.

Biuro Podróży nie ponosi odpowiedzialności za nieotrzymanie wizy do krajów w którym odbywa się impreza turystyczna oraz krajów tranzytowych. Zdobycie wizy leży w 100% po stronie uczestników wyjazdu.

Wakacje na Mauritiusie nie wymagają zrobienia szczepień obowiązkowych. Jak w przypadku niemal każdej podróży zaleca się szczepienie przeciwko błonicy i tężcowi (ok. 90 zł), wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B (ok. 250 zł każda dawka szczepionki) i durowi brzusznemu (ok. 230 zł), jednak tę decyzję pozostawia się indywidualnej decyzji podróżującego. Malaria na Mauritiusie nie występuje. Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

Na Mauritiusie zwyczaj dawania napiwków jest ogólnie przyjęty, najczęściej daje się je w lokalnej walucie, czyli rupiach maurytyjskich lub w dolarach. Napiwki za dobrą obsługę zostawia się zazwyczaj bagażowym, kierowcom, przewodnikom wycieczek czy pokojówkom – w tym wypadku najlepiej zostawić drobną kwotę w pokoju po każdym dniu pobytu lub większą ostatniego dnia. Pensje na Mauritiusie nie są zbyt duże, więc napiwki dla przewodników wycieczek cało- lub kilkudniowych, a także dla kierowców, stanowią dość sporą pomoc. Niektóre restauracje, również w hotelach, podają w menu ceny, które nie obejmują VAT-u, dlatego przy odbiorze rachunku można się zdziwić, gdy zobaczy się kwotę wyższą o 15% . Zazwyczaj w menu restauracji znajduje się odpowiednia informacja.

W kwestii cen jedzenia na Mauritiusie wiele zależy od miejsc, w których robi się zakupy i jada posiłki. Najdrożej jest w restauracjach hotelowych, zaś w sklepach i marketach najwyższe ceny mają produkty spożywcze importowane, taniej wyjdzie zakup lokalnych składników i napojów. Bardzo drogi jest nabiał, o wiele taniej kupić można egzotyczne owoce i ryby, których tutaj nie brakuje. Warzywa i owoce najlepiej kupować na targach i straganach – można tam dostać świeższe i tańsze produkty. Przykładowe ceny jedzenia: małe piwo lokalne 30 MUR, coca-cola 2l 45 MUR, lokalny rum 1l 300 MUR, woda mineralna 20 MUR, kawa 30 MUR, obiad w restauracyjce 150 MUR.

• Większość terenów Mauritiusu pokrywają plantacje trzciny cukrowej, które zajmują około 80% powierzchni całego kraju. W rejonach wyżynnych uprawia się tutaj również herbatę. Trzcina cukrowa i herbata są głównym produktem eksportowym
• Mauritius od 1968 nie posiada regularnej armii. Państwo utrzymuje jedynie straż nadbrzeżną oraz paramilitarne siły policji
• Stolica kraju – Port Louis jest jednym z najbogatszych miast w Afryce
• W Port Louis żyje niemal połowa wszystkich mieszkańców kraju!
• Najpopularniejszym alkoholem na Mauritiusie jest rum. W kraju znajduje się kilka destylarni i fabryk rumu, również takich, które są otwarte dla turystów i prezentują im proces powstawania rumu. Co ciekawe na Mauritiusie dostać można rum w różnych smakach np. kawowym, imbirowym czy o smaku chili lub marakui
• Większość mieszkańców kraju stanowią… Hindusi!
• Wielu Hindusów dotarło na Mauritius po zniesieniu tutaj niewolnictwa. Zostali oni sprowadzeni do kraju do pracy na plantacjach
• Co prawda ogromna liczba mieszkańców ma indyjskie rysy twarzy czy kolor skóry, jednak większość z tych osób nie zna ani słowa w hindi czy innym języku powszechnym w Indiach

Kulinaria Mauritiusu to ogromna i fascynująca mieszanka składników oraz inspiracji z całego świata. Ze względu na bogactwo etniczne społeczeństwa w codziennym jadłospisie mieszkańców przenikają się wpływy indyjskie, chińskie, francuskie, afrykańskie… Ważną rolę w kuchni pełnią przyprawy, przede wszystkim cynamon, kardamon, szafran, tymianek czy curry. Pod dostatkiem mają tutaj ryb i owoców morza np. krewetek czy kałamarnic, dlatego też często pojawiają się one na talerzach Maurytyjczyków. Ponadto na stołach królują egzotyczne owoce zrywane prosto z drzew jak chociażby: papaje, arbuzy, ananasy, mango lub gujawy. Z warzyw popularne są pomidory, a z dodatków imbir, który upowszechnili tutaj Hindusi. Przybysze z Indii wprowadzili do maurytyjskiej kuchni także ryż i chili. Z alkoholi warto skosztować lokalnych gatunków rumu, które wytwarza się z rosnącej na wyspie trzciny cukrowej.

Za odkrywców Mauritiusu uważa się Arabów, którzy przybyli na bezludną wtedy wyspę najprawdopodobniej w X wieku. Pierwsi osiedlili się tu kolonizatorzy holenderscy – w 1598 roku wylądowali w południowo-wschodniej zatoce znanej dzisiaj jako Grand Port. W 1710 roku Holendrzy opuścili Mauritius, by zostać wkrótce zastąpieni przez Francuzów, którzy także wylądowali w rejonie południowo-wschodniej zatoki. Rezydowali na Mauritiusie niemal sto lat. Już w XVIII wieku miasto służyło francuskim kolonizatorom za centrum polityczno-gospodarcze wyspy.

Na początku XIX wieku, po ciężkich bitwach, panowanie nad wyspą przejęli Brytyjczycy i nadali jej nazwę Mauritius, która z czasem stała się oficjalną i pozostała aktualna do dziś. W 1835 roku zostało zniesione niewolnictwo, co spowodowało migracje ludności w obrębie wyspy. Był to też okres napływu ludności z subkontynentu indyjskiego, która przybywała na Mauritius do pracy przy uprawach trzciny cukrowej.

Mauritius uzyskał niepodległość 12 marca 1968 roku w ramach brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Dużą rolę w budowaniu nowego, niezależnego państwa odegrał ówczesny premier, Seewoosagur Ramgoolam, który przyczynił się do szybkiego rozwoju gospodarczego i politycznego. Obecnie Mauritius jest państwem o stabilnym ustroju demokratycznym, w którym prawa człowieka są powszechnie respektowane. Bezpieczna sytuacja społeczno-polityczna pozwoliła na wprowadzenie zagranicznych inwestycji a także uzyskanie przez Mauritius jednego z najwyższych w całej Afryce dochodów przypadających na jednego mieszkańca.

Mauritius składa się z kilku wysp, z największą o takiej samej nazwie, leżących na Oceanie Indyjskim. Największa wyspa ma powierzchnię 1865 km², zaś Rodrigues, która jest drugą pod względem wielkości ma tylko 109 km². Pozostałe wyspy to m.in. Agalega czy grupa wysepek znanych pod nazwą Cargados Carajos. Mauritius wchodzi w skład Archipelagu Maskarenów. Poprzez wody terytorialne państwo graniczy z Madagaskarem i Reunionem, od których oddalony jest kolejno o prawie 900 km i 160 km. Długość linii brzegowej wynosi 177 km. Wyspy są pochodzenia wulkanicznego, na Mauritiusie dominują tereny wyżynne. Najwyższym szczytem jest Piton de la Petite Riviere Noire wznoszący się na wysokość 828 m n.p.m.

Na wyspach panuje klimat zwrotnikowy wilgotny i bardzo często występują tutaj cyklony. Z powodu obfitych opadów deszczu sieć wód gruntowych jest dość gęsta z głównymi rzekami – Riviere des Creoles i Riviere du Rempart. Świat fauny i flory na Mauritiusie jest stosunkowo ubogi, głównie ze względu na działalność człowieka, ale też postępujące zmiany klimatyczne. Można spotkać tutaj gekony, żółwie czy flamingi.

Na Mauritiusie żyje obok siebie pięć głównych grup etnicznych: indo-maurytyjska (68%), kreolska (27%), sino-maurytyjska (3%), franko-maurytyjska (1%) oraz imigranci z Afryki Południowej (1%). Zdecydowaną większość stanowi grupa mająca swoje korzenie w Indiach składająca się potomków osób, które przenosiły się na Mauritius, aby podjąć pracę na plantacjach trzciny cukrowej, gdy oficjalnie zniesiono niewolnictwo.

Podział religijny ludności maurytyjskiej jest odzwierciedleniem mieszanki etnicznej społeczeństwa. Ponad połowa mieszkańców wyznaje hinduizm i niemal cała ta grupa ma korzenie indyjskie. Około 30% stanowią zdeklarowani katolicy, zaś mniej niż 20% - muzułmanie.

W muzyce i tańcu na Mauritiusie zdecydowanie dominuje gatunek zwany séga. Wywodzi się on z tradycji afrykańskich niewolników pracujących na uprawach trzciny cukrowej. Po długich godzinach niewolniczej pracy na plantacjach rodzimy taniec, muzyka, dźwięki bębnów przypominały przybyszom z kontynentalnej Afryki o wolnym życiu poza Mauritiusem.

Najważniejszym instrumentem dla tego gatunku muzyki jest oczywiście bęben służący do wybijania rytmu. Tradycyjnie nosi on nazwę ravanne i jest prostym, drewnianym instrumentem pokrytym skórą kozy. Podstawowe brzmienie ravanne było stopniowo wzbogacane o inne instrumenty, a także śpiew co spowodowało, że z czasem muzyka séga przeniosła się do sfery kultury popularnej. Nastąpiło to w latach 50. XX wieku za sprawą jednego ze słynniejszych kreolskich piosenkarzy, Ti-Frère.