Przed podróżą na Kubę należy wyrobić sobie wizę, jednak w Planet Escape usługa ta znajduje się w cenie wycieczki. Zdjęcia nie są potrzebne do wyrobienia kubańskiej wizy. Wizę należy okazać w trakcie odprawy paszportowej przed bezpośrednim lotem na Kubę, a czasem nawet już na pierwszym lotnisku np. w Warszawie. Na Kubie podczas kontroli paszportowej celnik zwraca turyście jedną część wizy (wiza składa się z dwóch części z danymi – oryginału i kopii), którą należy zachować do wyjazdu z kraju. Przed wylotem z Kuby trzeba uiścić opłatę wylotową w kwocie 25 CUC, po wpłaceniu tej kwoty (po nadaniu bagażu, a przed kontrolą paszportową) celnik przyklei na wizę potwierdzenie zapłaty, które jest niezbędne do odbycia kontroli paszportowej i powrotu do Polski.

Przed udaniem się w podróż na Kubę zaleca się szczepienia przeciwko błonicy i tężcowi (około 80 zł), durowi brzusznemu (około 210 zł) oraz wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B (około 240 zł). Brak szczepień bezwzględnie wymaganych. W wyjątkowych przypadkach np. przy bardziej aktywnej podróży obejmującej trekkingi i wycieczki po dżungli zaleca się szczepienie przeciwko wściekliźnie (około 160 zł) ze względu na możliwość zetknięcia się z zarażonym zwierzęciem (są to jednak skrajne przypadki) oraz stosowanie profilaktyki przeciwmalarycznej w postaci repelentów. Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

Z hiszp. propina, czyli napiwek to na Kubie istotny element funkcjonowania sektora turystycznego. Pamiętajcie, że póki co Kubańczycy zarabiają w lokalnej walucie tzw. peso kubańskich, czyli niewymienialnych, których wartość jest symboliczna. Z tego powodu napiwek w CUC (peso wymienialne, mniej więcej równowartość dolara), a tym bardziej w USD okaże się prawdziwym wsparciem w ich codziennym życiu. Podczas wakacji na Kubie nie powinna dziwić sytuacja, w której taksówkarz opłacony wcześniej przez agencję turystyczną oczekuje od swoich pasażerów dodatkowej opłaty w CUC, euro czy dolarach. Napiwki najlepiej zostawiać kelnerom w restauracji i pokojówkom w hotelu, ale na zapełnienie kapeluszy będą liczyć również tancerze w lokalnej knajpie czy zespół przygrywający do kolacji.

Ponadto Kuba pełna jest osób, które oczekują napiwków, choć turystom mogłoby się wydawać, że za wykonywaną przez nich pracę wystarczy państwowe wynagrodzenie. Otóż – nie wystarczy. Nie oznacza to, że podczas podróży na Kubę należy rozdawać swoje pieniądze wszystkim wokół, ale pracownik hotelu obsługujący zabytkową windę czy starszy pan, który „za darmo” częstuje turystów wodą z miejskiego źródełka z pewnością ucieszą się z drobnej monety. Jeśli chodzi o wielkość napiwków, to na Kubie nie obowiązują w tej kwestii jakieś szczególne zasady. Warto pamiętać o trudnej sytuacji Kubańczyków (podstawowe produkty spożywcze na kartki, pensje w lokalnej, praktycznie bezwartościowej walucie), ale i zachować zdrowy rozsądek.

W trakcie podróży na Kubę jedzenie to jeden z większych wydatków, na jakie narażony jest turysta stołujący się w państwowych restauracjach. W lokalach należących do rządu za sam obiad np. słynne ropa vieja płaci się nawet 20 CUC, a do tego doliczyć trzeba jeszcze ceny napojów i ewentualnego deseru. O wiele tańsze są tzw. paladares – rodzinne, prywatne restauracje należące do Kubańczyków, w których obowiązują limity dotyczące miejsc przy stolikach oraz zawartości menu (nie wszędzie zjecie np. owoce morza…). W tego typu miejscach najecie się do syta już za kilka peso convertible, a przy okazji skosztujecie autentycznej, kubańskiej kuchni. Przykładowe ceny wybranych produktów: sok ananasowy 2 CUC, woda mineralna 1 CUC, duża butelka rumu od 5 CUC wzwyż (zależnie od rodzaju), obiad w restauracji rządowej około 10-20 CUC, obiad w restauracji typu paladar od 3 CUC.

• Na Kubie wielu mieszkańców wyznaje synkretyczne wierzenia powstałe z przeniknięcia się tradycji katolickich i afrykańskich. Kult ten to santería, w której chociażby bóstwa plemienne przyporządkowane zostały odpowiednim świętym katolickim
• Żywność wciąż dostaje się tutaj na kartki, a półki w sklepach świecą pustkami. Zazwyczaj w lokalnym sklepie kupić można tylko suszone banany, mąkę, ryż, cukier, sól czy mąkę
• Kultura jedzenia „na ulicy” nabiera nowego znaczenia na Kubie. Placki posypane serem i kawałkami bliżej niezidentyfikowanego mięsa (mające imitować pizzę) sprzedaje się tutaj wprost z okien prywatnych domów na kawałku kartonu. O ketchupie można tylko pomarzyć. Takie domowe bary szybkiej obsługi rzadko kiedy wyposażone są ponadto w sprzęt tak prozaiczny jak… lodówka
• Kubańczycy wciąż jeżdżą polskimi maluchami
• Były dyktator Kuby, Fidel Castro był przyjacielem laureata literackiej nagrody Nobla, mistrza realizmu magicznego cenionego na całym świecie – Gabriela Garcii Marqueza. Ponoć Castro miał czytać i oceniać dzieła swojego kolumbijskiego przyjaciela przed oddaniem ich do druku
• Na Kubie bardzo dobrze funkcjonuje służba zdrowia, w której stawia się przede wszystkim na profilaktykę. Kubańskie uniwersytety wykształciły wielu, znakomitych lekarzy, którzy są cenionymi specjalistami również poza granami Kuby, w bardziej potrzebujących krajach, dokąd rząd ich wysyła w ramach specjalnych programów wsparcia

Wakacje na Kubie z pewnością nie okażą się wielką przygodą kulinarną i podróżą po luksusowych daniach, ale nie oznacza to, że nie zjecie tutaj dobrze i naprawdę pysznie. Na kuchnię Kubańczyków wpłynęły głównie tradycje hiszpańskie, położenie wyspy, a także panująca na niej sytuacja polityczno-gospodarcza. Nie wszystkiego jest tutaj pod dostatkiem, ale z tego, co można kupić w sklepach Kubańczycy tworzą prawdziwe cuda. Podstawę codziennych dań mieszkańców Kuby stanowi ryż. Sztandarową potrawą jest Moros y Cristianos, co oznacza Maurowie i Chrześcijanie. W skład tego popularnego dania wchodzi właśnie biały ryż symbolizujący Chrześcijan i czarna fasola, która odnosi się do ciemnoskórych Maurów, a także przeróżne dodatki, tj. cebula, czosnek, rozmaite potrawy, zależnie od gustu i możliwości gotującego. Równie często jada się tutaj ropa vieja, czyli ryż z kawałkami wołowiny, warzywami i sosem pomidorowym. W codziennym jadłospisie podczas podróży na Kubę bez wątpienia znajdą się egzotyczne owoce, gęste soki z soczystego mango, sałatki z ogromnego awokado czy przepyszne lody z kultowej lodziarni Coppelia. Oczywiście kubańskie wakacje nie obejdą się również bez dużej ilości lokalnego rumu, najlepszych cygar na świecie i kawy o wyjątkowo charakterystycznym aromacie.

Przed przybyciem Hiszpanów na Karaiby Kubę zamieszkiwali Indianie Guanahatabey, pierwotni mieszkańcy tych ziem, a następnie Sibonejowie i Tainowie. W 1492 roku wyspę odkrył Krzysztof Kolumb, w kolejnych latach Kubę kolonizowano, a w 1521 roku włączoną ją do wicekrólestwa Nowej Hiszpanii. Rdzenna ludność praktycznie przestała istnieć, dlatego Hiszpanie zaczęli sprowadzać z Czarnego Lądu niewolników przeznaczonych do pracy na plantacjach trzciny cukrowej. W XVIII wieku Kuba znalazła się czasowo pod protektoratem Anglii, jednak Hiszpanie odzyskali ją, zrzekając się tym samym na rzecz Anglików praw do Florydy. W 1894 roku na wyspie wybuchło powstanie przeciwko hiszpańskiemu oprawcy, na którego czele stanął bohater walk o niepodległość, Jose Marti. Wojna amerykańsko-hiszpańska z końca wieku XIX doprowadziła do zmiany zwierzchnictwa nad Kubą. Odtąd to USA decydowała o losach tego państwa.

Pierwszą połowę XX wieku ogromny wpływ na Kubę wywierała polityka Stanów Zjednoczonych. Uchwalono niekorzystną dla Kubańczyków „poprawkę Platta”, zapewniono rządowi USA możliwość prowadzenia bazy wojskowej w Guantanamo. Władzę na Kubie dzierżyło odpowiednio dwóch dyktatorów – Gerardo Machado y Morales oraz Fulgencio Batista, którego to obaliła kubańska rewolucja wszczęta w latach 50. przez Fidela Castro, jego brata i lekarza z Argentyny znanego pod przydomkiem El Che. Rządy młodego prawnika, kolejnego tyrana Kuby, zapoczątkowały okres intensywnej współpracy ze Związkiem Radzieckim oraz tym intensywniejszego uniezależniania się od Stanów Zjednoczonych. W 2008 roku Fidela Castro zastąpił jego brat, Raul. W najnowszej historii Kuby wyróżnia się kilka, najistotniejszych wydarzeń jak np. inwazję w Zatoce Świń, która na długie lata uniemożliwiła porozumienie między wyspą a USA, wizytę Jana Pawła II czy tzw. kryzys kubański w czasie zimnej wojny. Pod koniec roku 2014 nastąpił przełom w sprawie kubańsko-amerykańskiej, wznowiono bowiem stosunki dyplomatyczne między tymi krajami, zapowiadając tym samym otwarcie się Stanów Zjednoczonych na Kubę. Wydarzenie to zapoczątkuje prawdopodobnie szereg znaczących zmian.

Kuba, największa wyspa na Karaibach, znajduje się na Morzu Karaibskim z dostępem do Zatoki Meksykańskiej, należąc do archipelagu Wielkich Antyli. Linia brzegowa ma długość ponad 3700 metrów i cechuje ją duże zróżnicowanie – pełna jest zatoczek i półwyspów oraz przybrzeżnych wysepek. Do Kuby przynależą administracyjnie liczne wyspy m.in. Cayo Coco, Cayo Santa Maria czy największa – Isla de la Juventud. Wyspa jest w większości nizinna, znajdujące się na niej pasma górskie są raczej niskie z wyjątkiem najwyższych gór – Sierra Maestra, ale mimo to kubański krajobraz bez wątpienia zachwyca różnorodnością. Na Kubie dominuje klimat podrównikowy wilgotny z wysokimi temperaturami, dużą wilgotnością i porą deszczową. Najdłuższa rzeka to Rio Cauto o długości 340 km. Co ciekawe, obszary porośnięte lasami stanowią na wyspie skrajną mniejszość. Na terenie kraju znajdują się za to liczne obszary objęte ochroną, z czego dwa parki narodowe wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Kubańską faunę zdominowały zwierzęta niewielkich gabarytów: liczne gatunki tropikalnych ptaków morskich i lądowych, gryzonie, a także, poza terenami miejskimi, jadowite owady np. czarne wdowy. Na terenach bagiennych występują krokodyle, zaś na sawannach legwany.

Son, rumba, salsa czy cubaton to tylko niektóre z kubańskich skarbów. Oczywiście najbardziej cenionym aspektem kultury Kubańczyków jest przede wszystkim muzyka, zarówno taniec jak i śpiew, które wypełniają tutejsze ulice, nie dając o sobie zapomnieć jeszcze długo po odbyciu podróży na Kubę. Do najbardziej znanych wykonawców i zespołów pochodzących z Kuby należą w pierwszej kolejności Buena Vista Social Club, Celia Cruz, która karierę zrobiła w USA czy Gente de Zona – grupa chłopaków rozsławiona na świecie dzięki popularnemu kawałkowi „Bailando” wyprodukowanemu we współpracy z Enrique Iglesiasem. Aby poznać muzyczną część kultury Kubańczyków nie trzeba jednak przesłuchiwać dyskografii najsłynniejszych twórców. To na ulicy Hawany, Trinidadu czy Santiago de Cuba zobaczycie w akcji lokalnych mieszkańców, którzy tańczą niczym zawodowcy, a w ulicznych zespołach wykonują piosenki Buena Vista Social Club czy słynną Guantanamerę.

Jeśli chodzi o kubańską literaturę, to zdecydowanie największą popularnością cieszą się dzieła Kubańczyków-emigrantów. Uznanie zdobył sobie chociażby były uczeń Gabriela Garcii Marqueza – Eliseo Alberto. Na uwagę zasługuje także twórczość Yossa np. jego zbiór opowiadań pt. „Siedem grzechów kubańskich”. Z lżejszej literatury warto polecić Dainę Chaviano, autorkę romansów traktujących o Kubie i dostarczających czytelników wielu, ciekawych informacji na temat kubańskiej kultury. Znamienne, że ogromny wpływ na świat literatury hiszpańskojęzycznej wywarło właśnie dwóch Kubańczyków, bez wątpienia wybitnych twórców – Jose Lezama Lima i Guillermo Cabrera Infante.

Teoretycznie na Kubie dominuje katolicyzm, jednak w praktyce duża część mieszkańców nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że ich wyznanie ma niewiele wspólnego chrześcijaństwem, a stanowi synkretyczny kult powstały w wyniku zetknięcia się afrykańskich praktyk religijnych z katolicyzmem hiszpańskich konkwistadorów. Hiszpanie zabronili niewolnikom czczenia ich bóstw, ale mimo to wierzeń z Czarnego Lądu nie udało się zlikwidować, a jedynie nieco je zmienić. Oprócz tego na Kubie żyje dość spory, zwłaszcza jak na kraj poddany niegdyś hiszpańskiej konkwiście, odsetek osób bezwyznaniowych.