Od obywateli RP, udających się do Hiszpanii, nie są wymagane ani wizy, ani nie przeprowadza się kontroli dokumentów, ponieważ oba te kraje należą do Unii Europejskiej. Nie zwalnia to jednak obywateli polskich od obowiązku posiadania ważnego paszportu lub dowodu osobistego, który należy okazać na życzenie odpowiednich władz.

Przed wyjazdem do Hiszpanii nie obowiązują szczepienia ochronne, warto jednak rozważyć zaszczepienie się przeciw tężcowi, błonicy i polio (ok. 150 zł) oraz żółtaczce pokarmowej (ok. 250 zł każda dawka szczepionki). Ceny szczepień podano zgodnie z aktualnym cennikiem Centrum Szczepień Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana Pawła II.

W restauracjach i barach zostawia się zazwyczaj 5–10% od rachunku, w taksówce 10–15%. Jednak – uwaga – rodowici Hiszpanie gardzą tym zwyczajem, postrzegając napiwek, zwany tu „propina”, jako łapówkarstwo, nie musicie więc czuć się zobowiązani do zostawiania dodatkowych kwot.

Ceny jedzenia w Hiszpanii są porównywalne do polskich lub nieznacznie wyższe, należy jednak mieć na uwadze, że najpopularniejsze miejsca, jak Barcelona czy Costa Brava, potrafią nieprzyjemnie zaskoczyć.

Przykładowe ceny:

Posiłek w taniej restauracji – około 10 EUR
Kolacja dla dwóch osób w lepszym lokalu – około 35 EUR
Lokalne piwo beczkowe w restauracji – 2,5 EUR
Kawa w restauracji – 1,5 EUR
Woda mineralna 1,5 l – 0,5 EUR
Piwo 0,5 l – 0,8 EUR
Wino 0,7 l – 5 EUR
Pomarańcze 1 kg – 1,3 EUR
Coca cola 1,25 l – 1 EUR
Oliwa z oliwek 1 l – 12 EUR
Szynka iberyjska 1 kg – 40–80 EUR
Sangria 1 l – 1,5 EUR

• Hiszpania jest jednym z nielicznych krajów na świecie, których hymn nie posiada słów – jest tylko melodią. Można oczywiście spotkać się z taką jego wersją, która słowa posiada, jednak są one niezatwierdzone przez władze.
• Hiszpański, a właściwie kastylijski, którym posługuje się prawie 6% populacji na całej Ziemi, jest drugim najczęściej używanym językiem na świecie. Pierwszym jest oczywiście chiński, natomiast angielski plasuje się dopiero na trzeciej pozycji.
• Jednym z najczęściej odwiedzanych zabytków Hiszpanii jest barcelońska Sagrada Familia, która każdego roku przyciąga średnio 4,5 mln turystów!
• Narodowym tańcem jest żywiołowe i energiczne flamenco, wywodzące się z Andaluzji, które od 2010 roku znajduje się na liście niematerialnego dziedzictwa narodowego UNESCO.
• Choć ponad 75% mieszkańców Hiszpanii deklaruje się jako katolicy, to jednak najpowszechniej przez nich wyznawaną religią jest... piłka nożna! Najbardziej popularne w Hiszpanii są dwa kluby piłkarskie: FC Barcelona i Real Madryt. Stadiony tych drużyn można zwiedzać, co dla lokalnych i przyjezdnych fanów piłki jest prawdziwą atrakcją.
• La Tomatina to jedno z najciekawszych i najhuczniejszych hiszpańskich świąt, podczas którego ludzie wychodzą na ulice i wzajemnie obrzucają się pomidorami. Największa bitwa na pomidory na świecie odbywa się pod koniec sierpnia w małej miejscowości Bunol.
• Potocznie uważa się, że czerwony kolor flagi hiszpańskiej symbolizuje krew toreadora, zaś żółty – piasek leżący na arenie walk byków.
• Powszechnie znany lizak Chupa Chups jest produktem hiszpańskim. Jego nazwa pochodzi od słowa chupar, czyli ssać, a charakterystyczne, niemal niezmieniane od ponad 50 lat logo, zaprojektował sam Salvador Dali.
• W Hiszpanii znajduje się więcej barów, restauracji i klubów niż w jakimkolwiek innym europejskim kraju. Na jedną osobę przypada ich aż 129!
• Za jeden z najtańszych obrazów Pabla Picassa, a właściwie Pabla Diego Jose Francisco de Paula Juan Nepomuceno Maria de los Remedios Cipriano de la Santisima Trinidad Ruiz y Picasso, zapłacono niemal 50 mln dolarów. Te droższe sprzedawano za, bagatela, prawie trzy razy tyle.
• Nazwa kraju Hiszpania wywodzi się od słowa Ispania, które oznacza Ziemię Królików. Skąd króliki? Otóż przybyli z Afryki Fenicjanie zobaczyli tu bardzo wiele zwierząt, przypominających znane im już góralki, które z daleka bez problemu pomylić można z królikami właśnie. Nadali więc temu miejscu nazwę Hi-szfanim – Wyspa Góralek, która jeszcze w starożytności została zlatynizowana jako Hispania, co oznacza Ziemia Królików.
• Jeszcze niedawno występujące tu kameleony znajdowały się na liście gatunków zagrożonych. Teraz status ten zmieniono na „bliski zagrożeniu”: odkryto bowiem, że wyniki zostały bardzo zaniżone, ponieważ badacze przeprowadzający spis nie zdołali zauważyć większości kameleonów – tak dobrze były one zakamuflowane.
  

Kuchnia hiszpańska, tak jak cały kraj, jest kolorowa i różnorodna. W każdym regionie skosztujemy innych dań, a każde z nich zachwyci nas bogactwem smaków i aromatów. Ucztowanie warto zacząć od tapas, czyli przystawek-przekąsek, które – w przypadku mniejszego głodu – świetnie sprawdzą się też jako samodzielne danie. Na smakoszy czekają tu najrozmaitsze przysmaki, takie jak pikantne kiełbaski chorizo, oliwki, trufle i słynne szynki jamón serrano (dojrzewająca szynka wytwarzana z mięsa białej rasy świń) czy jamón ibérico (szynka produkowana wyłącznie z mięsa półdzikiej świni rasy iberyjskiej). Potrawą wspólną dla wszystkich regionów Hiszpanii jest tortilla espanola, czyli omlet przyrządzany z ziemniakami i dodatkiem np. cebuli, sera żółtego, różnych mięs lub warzyw. Innym popularnym daniem jest występująca w licznych odmianach paella, potrawa przyrządzana z ryżu z dodatkiem szafranu, zawierająca kawałki owoców morza, mięso drobiowe lub królicze i przeróżne warzywa. Grzechem byłoby też nie spróbować zupy gazpacho, podawanej zwykle na zimno. Przyrządza się ją z surowych warzyw, octu, oliwy i rozmoczonego chleba. Podobną zupą jest salmorejo, robiona z czerstwego, ciemnego chleba, pomidorów, oliwy, jajek i szynki. Bliskość morza powoduje, że wyjątkowo smaczne są tu owoce morza, szczególnie mule. A na deser? Może crema catalana, kremowa zupa, w smaku i konsystencji przypominająca creme brulee, przygotowywana z mleka, cytryny, mąki kukurydzianej, żółtek i cynamonu, lub churro, słodkie, smażone na głębokim tłuszczu ciastko, które kupić można w każdej piekarni? Zanurzone w filiżance czekolady jest jedną z najpopularniejszych w Hiszpanii przekąsek. Bardzo smaczny jest również flan, przypominający nieco mleczno-waniliowy pudding. Inne desery, których również warto skosztować, to: turrón, natillas oraz arroz con leche. A amatorom wina nie trzeba przypominać, że hiszpańskie winnice należą do najlepszych na świecie... Nic nie ugasi tak dobrze pragnienia, jak orzeźwiająca, krwistoczerwona sangria, wytwarzana z wina z dodatkiem owoców, lodu oraz różnych mocnych trunków. Świetnym napojem na upalne dni będzie też tzw. letnie wino, czyli „tinto de verano” – mieszanka czerwonego wytrawnego wina z cytrynową gazowaną lemoniadą, mniej słodka niż sangria. Ciekawym smakiem charakteryzuje się też cava, czyli białe musujące wino, które zmieszane z sokiem pomarańczowym, wódką i ginem tworzy miksturę zdolną – jak najbardziej dosłownie – zawrócić w głowie.

Pierwsi ludzie pojawili się na terenach Półwyspu Iberyjskiego już około 900 000 lat p.n.e. Byli to początkowo Iberowie i Celtowie, później przybyli tu Fenicjanie i Grecy, Kartagińczycy i Rzymianie. Ci ostatni zaatakowani zostali przez prowadzących w VIII wieku n.e. muzułmanów z Afryki, którzy od około 800 roku dzielili te tereny z Frankami, tworzącymi w północno-wschodniej części kraju Marchię Hiszpańską. X wiek, czyli okres kalifatu, nazywany jest złotym wiekiem islamu, znanym z akceptowania i tolerowania się nawzajem chrześcijan, muzułmanów i żydów żyjących na tych samych terenach. Jednak ten okres spokoju szybko się skończył, wraz z przejęciem władzy przez fanatyczne berberyjskie dynastie, które doprowadziły do rozpadu kraju na dziesiątki państewek, coraz skuteczniej zwalczanych przez kraje chrześcijańskie. Ostatni Maurowie wyparci zostali z Europy przez Ferdynanda II Katolickiego oraz Izabelę I Katolicką, którzy swoim małżeństwem w 1469 roku ostatecznie zjednoczyli Hiszpanię jako królestwo.

Odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba rozpoczęło ekspansję kolonialną, a rządzona przez Habsburgów Hiszpania aż do końca XVI wieku była potęgą polityczną, morską i militarną, którą to jednak pozycję, ze względu na nieustające konflikty wewnętrze oraz walki o dominację z Portugalią i Anglią, z biegiem lat coraz trudniej było utrzymać. Nieustająco płynący z zamorskich kolonii strumień pieniędzy nie pozwalał jednak zbiednieć krajowi. Sytuacja ta zmieniać się zaczęła w pierwszej połowie XIX wieku, kiedy trudna wewnętrzna sytuacja Hiszpanii, w której ścierały się wpływy liberałów i absolutystów, ułatwiła większości kolonii uwolnienie się spod hiszpańskiego panowania. Ostatnie posiadłości w Ameryce i Azji Hiszpania utraciła podczas wojny z USA w 1898 roku. W tym też czasie pojawiły się silne ruchy separatystyczne, zwłaszcza w regionach najbardziej rozwiniętych – Katalonii i Baskonii. Początek XX wieku to czasy słabej, targanej konfliktami Hiszpanii, od 1931 roku republiki, w której bunt prawicowych wojskowych przeciw lewicowemu rządowi w 1936 roku zapoczątkował wojnę domową, która trwała do 1939. Z wojny obronną ręką wyszły siły nacjonalistyczne, w wyniku czego aż do 1975 roku rządy dyktatorskie sprawował opierający się na armii i Falandze Hiszpańskiej, systemie kontroli i represji, poparciu Kościoła i konserwatywnej części społeczeństwa generał F. Franco. Po śmierci dyktatora tron objął Jan Karol I z dynastii Burbonów. Nastąpiła szybka liberalizacja życia politycznego, konstytucja z 1978 oku wprowadziła parlamentarno-gabinetowy system rządów, uznano prawo regionów historycznych do autonomii, Hiszpania przystąpiła do NATO oraz UE.

Hiszpania, czwarte co do wielkości państwo w Europie, zajmuje dużą część Półwyspu Iberyjskiego oraz dwa archipelagi – Wyspy Kanaryjskie na Atlantyku oraz Baleary na Morzu Śródziemnym. Składa się z 17 regionów autonomicznych i dwóch miast autonomicznych – Ceuta i Melilla – na północy Afryki. Na zachodzie graniczy z Portugalią, na południu z należącym do Wielkiej Brytanii Gibraltarem oraz przez Ceutę i Melillę z Marokiem, zaś na północnym wschodzie z Francją i Andorą. Dominuje tu górzysta i wyżynna rzeźba terenu, linia brzegowa nie jest szczególnie rozwinięta, a wybrzeża, dzięki swej dostępności i płaskiemu ukształtowaniu, idealnie sprzyjają turystyce. Po wschodniej i południowej stronie w większości są piaszczyste, jedynie z rzadka urozmaicone klifami i skałami, na północy występuje wybrzeże riasowe, zaś na Balearach przeważają klify.

Hiszpania posiada kilka pasm górskich, n.in. Pireneje, Góry Kastylijskie czy Góry Betyckie, w których znajduje się najwyższy szczyt całego półwyspu, Mulhacen (3478 m n.p.m.). Nie jest to jednak najwyższy szczyt całej Hiszpanii – ten, o nazwie Pico del Teide, wznosi się na Teneryfie i osiąga wysokość 3718 m n.p.m.

Hiszpania leży w strefie klimatu podzwrotnikowego, który na wybrzeżu cechuje się odmianą morską, zaś we wnętrzu nabiera cech typowych dla klimatu kontynentalnego. Zimą na wybrzeżu jest dość ciepło, zaś wewnątrz kraju chłodno, od około 3°C do 10°C (w wyższych górach nawet -10°C), zaś latem jest dość gorąco, około 24-30°C.

Hiszpania, jako kraj o długiej i skomplikowanej historii, łączący na swym terytorium przedstawicieli najrozmaitszych mniejszości etnicznych, jest krajem o bardzo bogatej i zróżnicowanej kulturze. Najlepszym tego dowodem może być fakt, że prócz urzędowego kastylijskiego (hiszpański to de facto nazwa potoczna) używa się tu także języków regionalnych, jak np. baskijskiego, katalońskiego czy galisyjskiego, które mają status urzędowy w swoich prowincjach. Przez wieki ścierały się tu wpływy różnych religii – islamu, chrześcijaństwa i judaizmu, co do dziś widoczne jest w sztuce i architekturze tego kraju. Bardzo charakterystyczne są wszelkiego rodzaju fiesty, z pozoru wywodzące się z chrześcijaństwa, w rzeczywistości będąc połączeniem wielu, także pogańskich, wierzeń, utrwalonych w kulturze ludowej. Jedna z ciekawszych fiest jest uwieczniony na obrazie F. Goyi pogrzeb sardynki, organizowany z okazji ostatków – wszak w Wielkim Poście jada się (a więc i zabija) dużo ryb, należy więc oddać hołd ich poświęceniu...

Hiszpanie żyją powoli, nie śpiesząc się zbytnio. Obowiązki odkładają „na jutro”, zawsze używając magicznych słów – „manana” (jutro) oraz „tranquilo” (spokojnie). Dlatego obcując z nimi trzeba uzbroić się w cierpliwość! Warto też z pewną wyrozumiałością podejść do czystości panującej w hiszpańskich lokalach, zwłaszcza poza miejscowościami typowo turystycznymi, jako że wyznacznikiem popularności baru jest ilość śmieci na podłodze – po prostu gości jest tak dużo, że nikt nie zawraca sobie głowy sprzątaniem!

Nie sposób przecenić wkład, który przed wieki Hiszpania wniosła do światowej kultury. Wystarczy wymienić tu choćby pisarzy takich jak Cervantes, Ortega y Gasset, Garcia Lorca, Perez-Reverte, malarzy – np. El Greco, Murillo, Goya, Picasso czy Dali, reżyserów – Luis Bunuel czy Pedro Almodovar. Bardzo ważnym elementem życia jest też muzyka, m.in. flamenco, pasodoble, bolero oraz tango.